Buradayım blog. Gitmedim bir yere. Daha çok diyeceğim var sana. Yanılacak sürüyle dert birikti görüşmeyeli. Dökülecek bir dolu taş bekliyor eteğimde.
Daha vefalı bir meslek seçmeliydim blog. Boşaldığı gibi yeniden dolan kirli sepetinden, akabinde boyumca biriken ütüden, bir taraftan uçup diğer tarafa konan toz zerrelerinden, her gün yemek düşünmekten, pişirmekten, taşırmaktan, yıkamaktan, kurulamaktan, dizmekten ve hiç aksamadan işleyen bu acımasız kısır döngüden usandım!
Mario oynayan küçük kız gibi “Yapmıstım! Yapmıstım!” diye böğüre böğüre ağlamak istiyorum!
